SONATA JESIENNA

SONATA JESIENNA to sztuka autorstwa jednego z największych szwedzkich artystów, Ingmara Bergmana, reżysera filmowego i teatralnego. W listopadzie na deskach Teatru WARSawy będzie można zobaczyć kolejną odsłonę SONATY JESIENNEJ Ingmara Bergmana w reżyserii Kuby Kowalskiego. Przedstawienie przygotowano z okazji setnej rocznicy urodzin Bergmana.

Charlotta jest światowej sławy pianistką. Zostawiła rodzinę dla sztuki. Na zaproszenie córki Ewy i jej męża przyjeżdża do małego prowincjonalnego zboru protestanckiego w Norwegii. Na miejscu okazuje się, że Ewa wzięła pod dach dotkniętą tajemniczą chorobą siostrę Helenę, zamkniętą przed laty przez matkę w domu opieki.

Matka, egotyczna i autorytarna, wypełnia swoją obecnością dom córki, narusza jej kontemplacyjny tryb życia, kompulsywnie zagaduje ciszę. Córka, z początku podporządkowana matce – wybucha i bez żadnych zahamowań zalewa matkę swoim żalem. Pod jej powściągliwością kryje się morze nienawiści, poczucia krzywdy i niezagojonych ran z dzieciństwa i wczesnej młodości. Matka czuje się przyparta do ściany, przygnieciona zarzutami jednej córki, chorobą i cierpieniem drugiej, wreszcie zżerana przez poczucie winy, błaga o czułość, której nie otrzymuje.

Bergman w swoim tekście w niezwykle przenikliwy sposób pokazuje konfrontację skrzywdzonej córki z matką – nie oszczędzając przy tym bohaterek i nie dając widzowi nadziei na łatwe rozwiązanie. Nie daje też kiczu cudownego pojednania, „nowo narodzonej” matki, fantastycznie odmienionej lub oczyszczonej z żalu córki.

Daje nam jednak epilog, gest wyciągnięcia ręki, list córki do matki. Jest nadzieja na przebaczenie.”
Kuba Kowalski, reżyser spektaklu.

W „Sonacie jesiennej” Ingmar Bergman tworzy idealny horror psychologiczny i wrzuca bohaterów w potrzask bez wyjścia, z którego ucieczka – nawet ta dosłowna, na którą matka ostatecznie się decyduje, nie może dać ulgi, bo jest tylko ucieczką od samej siebie” – mówi Kuba Kowalski, reżyser spektaklu.